Enginar Zararlıları, Hastalıkları ve Yabani Ot Yönetimi

Enginarın en önemli zararlıları hangileridir ve nasıl kontrol edilir 

Enginar yaprak biti  

Enginar yaprak biti (Capitophorus elaeagni), hava koşulları ve yetiştirme uygulamaları büyümesini desteklediğinde enginarlara önemli zararlar veren bir böcektir. Böcek yapraklarla beslenerek, kıvrılma ve renk bozulmasına (sararmaya) neden olur. Çiftçi ayrıca istila edilmiş tomurcukların deformasyonlarını ve bitki büyüme hızında bir azalmayı gözlemleyebilir. Genç bitkilerde hasar dahada fazladır. Yaprak bitlerinin, enfekte olmuş yapraklar üzerinde bal özsuyu biriktirdiği ve mantar patojenleri tarafından daha fazla enfeksiyona neden olduğu bilinmektedir. Genellikle, isli küf tomurcukları kaplar, nihai verimi ve ürün kalitesini düşürür. Diğer önemli yaprak biti türleri yeşil şeftali yaprak biti (Myzus persicae) ve fasulye yaprak bitidir (Aphis fabae). 

Bitki saldırıya uğradığında, yönetim oldukça zordur. Enginar çiftçileri genellikle malathion, piretrinler, neem yağı ve böcek öldürücü sabunlar içeren ürünler kullanır (her zaman yerel lisanslı ziraat uzmanınıza danışın). Ancak zararlılar pestisitlere karşı direnç geliştirdiğinden, onları kontrol etmenin en iyi yöntemi biyolojik yönetimdir. Feromon tuzakları yaygın olarak kullanılan bir tekniktir. Erkek böcekleri çekip dişilerle çiftleşmelerini engelleyerek kademeli nüfus azalmasına yol açarlar. Böceğin doğal düşmanlarını (predatör böcekler) kullanmak, yaygın olarak kullanılan ve etkili bir başka haşere kontrol yöntemidir. Genellikle yumurtalar olmak üzere çeşitli gelişim aşamalarında zararlılara saldırabilen ve onları kontrol altına alabilen canlı predatörler içeren birkaç ticari ürün vardır.  

Tüylü enginar güvesi 

Enginar tüy güvesi (Platyptilia carduidactyla) enginarın en yıkıcı zararlısı olarak kabul edilir. Özellikle çok yıllık enginarlarda yoğun verim kayıplarına (% 25-50 tomurcuk kaybına) neden olabilir. Haşere (larvalar) yapraklar, gövdeler ve çiçek tomurcukları üzerinde beslenir (açık tüneller), braketlere zarar verir ve tomurcukları az gelişmiş ve deforme bırakır. Saplar kararır ve solar. Çiftçi ayrıca bitkinin enfekte bölgelerinde dışkı (frass) gözlemleyebilir. 

Çiftçi, feromon tuzakları kullanarak böceğin popülasyonunu izleyebilir. Bitkilerin haftalık olarak kontrol edilmesi tavsiye edilir ve sürgünlerin% 3’ünden fazlası tüy güvesi larvaları tarafından istila edildiğinde kontrol önlemlerine ihtiyaç duyulur. Böceğin kontrolü, entegre yönetim önlemlerine bağlıdır ve iki ana eylem süresine sahiptir: biri yaz aylarında (sap kesiminden sonbaharın başlarına kadar) ve diğeri kışın (hendek dönemi). Yaz aylarında çiftçi gerekirse, teçhizatı ile uygun ve sertifikalı bir böcek ilacı ekleyebilir. Organik yetiştiricilikte alternatif olarak Bacillus thuringiensis kullanılabilir. Kış aylarında böcek öldürücüler püskürtülür. Ek olarak, parazitoid yaban arısı gibi güvenin doğal düşmanları enginarda başarıyla kullanılmıştır. Haşerenin önemli sorunlara neden olduğu bölgelerde çiftçi, nakilleri entomopatojenik nematod olan S. carpocapsae çözeltisine batırabilir. Son olarak yetiştirici, sapları (toprak seviyesinin 2-3 inç altında) kesebilir ve istila edilmiş tüm enginar tomurcuklarını çıkarabilir. 

Enginarın en önemli hastalıkları hangileridir ve nasıl kontrol edilir 

Bakteriyel solgunluk (Bakteriyel bodurluk)

Patojen Erwinia chrysanthemi bu hastalığa neden olur ve enfeksiyonun bazı yaygın semptomları, özellikle sıcaklığın yüksek olduğu günlerde solmuş yaşlı/genç yaprakları içerir. Dahası çiftçi, gövdelerde koyu renk değişikliği gözlemleyebilir. Taç dokusu da etkilenir, yumuşamaya başlar ve periyodik olarak çürür, çöker. Tüm bitkinin büyüme hızı azalır ve enfeksiyonun son aşamalarında tamamen ölür. 

Ana kontrol önlemi, sağlıklı üreme materyalinin kullanılması ve patojenin yayılmasını azaltmak için hasat ve çoğaltma sırasında bir bitki veya tarladan diğerine geçerken aletlerinizi dezenfekte etmektir. 

Kurşuni Küf (Botrytis Hastalığı) 

Botrytis cinerea ‘nın neden olduğu bu mantar hastalığı, bazı bölgelerde mahsul kıtlığının (başarısız üretim) nedenidir. Patojen nemli ve sıcak havalarda dondan, böceklerden veya yanlış muameleden zarar görmüş bitki bölgelerinden bitkiyi enfekte edebilir. Çiftçiler bitkinin tamamında solgunluk gözlemleyebilir; enfekte olmuş parçaların çoğu beyazımsı ila gri bir küfle kaplıdır. Bitkinin taç kısımları sulu, yumuşak hale gelir ve karakteristik bir çürüme kokusuna sahiptir. 

Hastalık yönetimi, uygun ihtiyati tedbirlerin alınmasıyla başlar. Bunlara yabancı ot kontrolü, bitkiler arasındaki güvenli mesafeler, iyi toprak drenajı ve yaprakların ıslanmasından kaçınma dahildir. Bitkilerin genel durumu (besinler ve su seviyesi, güneşe maruz kalma) patojene karşı toleranslarını da artırabilir. Ayrıca, enfekte olmuş tüm bitki kısımları çıkarılmalı ve atılmalı, hasat edilen tomurcukların geri kalanı uygun koşullarda (soğutma) saklanmalıdır. Kimyasal arıtma (mantar öldürücüler) yalnızca sorun şiddetliyse ve her zaman yerel lisanslı bir ziraat uzmanının gözetimi altındaysa kullanılır. Daha önce de belirtildiği gibi, hasat ve çoğaltma sırasında, bir bitki veya tarladan diğerine geçerken uygun dezenfeksiyon metodları kullanmak etmek çok önemlidir. 

Enginarlarda periyodik olarak verim kaybına neden olabilecek ekonomik açıdan önemli diğer hastalıklar Külleme ve Ramularia yaprak lekesi, Verticillium solgunluğu ve enginer kıvırcık cüce virüsüdür (ACDV). Yukarıda bahsedilen tüm hastalıklar, yoğun ve zayıf havalandırılmış tarlalarda, monokültürde ve çevresel koşullar patojenlerin büyümesi ve bulaşması için uygun olduğunda (örneğin yağmurlu havalarda) mahsul için ciddi bir tehdit haline gelebilir. 

Enginar Yetiştiriciliğinde Yabancı Ot Yönetimi 

Enginar yetiştiriciliğinde yabani ot yönetimi kritiktir ve bitkilerin büyümesinin ilk 1-2 yılında, yıllık ve çok yıllık ekimlerde yapılmalıdır. O andan sonra bitkiler, yabani ot oluşumunu azaltan geniş gölgelikleriyle toprağı örter-gölgelendirir. Enginarda sorun yaratan en önemli yabani otlardan bazıları şunlardır: güzel ekşi tırfıl (Oxalis pes-caprae), hardal (Brassica spp.), domuz teresi (Coronopus spp.), kuş otu (Stellaria media) ve devedikeni (Sonchus spp.). Çiftçiler genellikle elle ayıklama, herbisitler, malçlama (2-3 inç) ve tarla sürme (örneğin sığ toprak işleme) gibi kontrol önlemlerinin bir kombinasyonunu kullanır.

Referenslar

https://agrilifeextension.tamu.edu/library/gardening/artichokes/

https://anrcatalog.ucanr.edu/pdf/7221.pdf

https://www.nda.agric.za/docs/Brochures/Artichoke2011.pdf

https://www2.ipm.ucanr.edu/agriculture/artichoke/Artichoke–Plume–Moth/

https://vric.ucdavis.edu/pdf/artichoke_GrowingArtichokes.pdf

Enginar Yetiştiriciliğinde Toprak Hazırlığı ve Ekim

Enginar Çoğaltımı (Propagasyonu)

Enginar Hakkında Bilgier

Enginar Yetiştiriciliği için İklim ve Toprak Gereksinimleri

Enginarın Su İhtiyacı ve Sulama Sistemleri

Enginarın Sağlığa Faydaları

Enginar Yetiştiriciliği: Hasat, Verim, Depolama ve Hasat Sonrası

Enginar Zararlıları, Hastalıkları ve Yabani Ot Yönetimi

Evde Enginar Yetiştiriliriciliği

Enginar Hakkında Bazı Bilgiler

Enginar Gübre İhtiyacı

Ticari Amaçla Enginar Yetiştiriciliği – Profesyonel Enginar Yetiştiriciliği