Hoe word ik een boer – stap voor stap handleiding – Hoe moet je boer worden? – Wat doet de boer?

We leven in een tijdperk waarin steeds meer mensen uit verschillende gebieden, met totaal verschillende achtergronden, leeftijden en opleidingsniveaus, hun leven proberen te veranderen door naar het platteland te verhuizen en een landbouwbedrijf te starten.

Omdat het niet zo eenvoudig is om boer te worden zonder enige ervaring, zal deze gids je helpen om dingen op te helderen en de basisstappen te begrijpen die je moet nemen. Allereerst is het belangrijk om te begrijpen wat boeren doen.

Wat doet een boer?

Als boeren definiëren we iedereen die inkomen verdient door in de primaire sector te werken, door levende organismen te kweken voor voedsel of grondstoffen (bijvoorbeeld katoen). Boeren zijn nauw verbonden met de natuur en brengen het grootste deel van hun tijd buiten op het veld door, of ze nu planten verbouwen of dieren fokken. Dit is gedeeltelijk waar. Hedendaagse glastuinders kunnen echter de hele dag in hun pand blijven. In alle gevallen hebben boeren geen specifieke werktijden. Ze hebben te maken met levende organismen en dit zorgt vaak voor een rommeltje in hun schema. Het is niet zo eenvoudig om een ​​gestructureerd werkschema te hebben. Sommige boeren hebben nooit vakantie of vrije dagen. Landbouw vereist totale toewijding, liefde en passie om te slagen.

Stap 1: Bepaal wat je wil verbouwen en op welk specifiek gebied – Kan ik winst maken?

Het juiste gewas kiezen

Allereerst moet je beslissen wat je gaat kweken. Hoewel dit misschien een eenvoudige procedure lijkt, is dit de meest ingewikkelde beslissing. Het type plant (of dier) dat je kiest, is misschien wel de meest cruciale beslissing die je zal nemen. Afhankelijk van de productie verdelen we de landbouw in de volgende categorieën:

Landbouw

Boomkwekerij (commerciële teelt van fruitbomen), groente- en fruitteelt, houtproductie, biomassaproductie, graanteelt, voedergewassen, kruidenteelt, wijnbouw (druiventeelt), bessenteelt, speciale gewassen zoals katoen en andere. De meeste van deze gewassen worden buiten geteeld. Sommige kunnen ook binnen (in kassen) worden neergezet met aarde of lucht/water als substraatmedium.

Veehouderij

In deze categorie hebben we boeren die voornamelijk dieren fokken voor hun melk, vlees of eieren. Enkele voorbeelden zijn koeien, schapen, geiten, varkens, pluimveehouderij (kippen, eenden, enz.), enz. Sommige autoriteiten beschouwen pluimveehouderij niet als veeteelt, maar eerder als een aparte categorie.

• Bijenteelt
• De bijenteelt is een bijzondere vorm van landbouw. Deze boeren, imkers, fokken honingbijen waarvan ze honing, stuifmeel, koninginnengelei of bijenwas verzamelen.
• Slakken kweken
• Boeren kweken slakken, hetzij voor hun vlees, hetzij voor hun “slijm”-uitscheiding.
• Wormen kweken

Dit is een specifiek type landbouw waarbij boeren wormen kweken om afval om te zetten in organische meststoffen.

Voordat je begint, is het cruciaal om uitgebreid onderzoek te doen naar je gewenste gewas of veestapel. Zodra je 3-4 potentiële gewassen hebt geselecteerd, kan je overwegen contact op te nemen met lokale producenten en landbouwwetenschappers, voor over de soorten planten en variëteiten die in dit specifieke gebied gedijen.

Stem het gewas af op de markt

Allereerst moet je je klantprofiel voor een geselecteerde teelt definiëren. Wie gaat jouw producten kopen? Hoeveel potentiële kopers zijn er in jouw regio voor het gewas dat je wil verbouwen? Tegen welke prijs kopen de klanten andere, vergelijkbare producten? Betalen ze contant, op rekening, of met een pinpas? Wanneer kopen ze het product? Heb je opslagruimte nodig zodat je meer tijd hebt om te onderhandelen over een betere prijs? Kan je jouw product exporteren (kopers zoeken in een ander land)? Is er daadwerkelijk vraag naar het product dat je hebt gekozen?

Een veelgemaakte fout van nieuwe boeren is dat ze de teelt beginnen zonder na te denken over deze vragen. Als er geen vraag naar je product is, zul je waarschijnlijk failliet gaan, hoewel je misschien een uitstekend product hebt geproduceerd. Je kunt dus het best beginnen met het maken van een lijst van gewassen, en potentiële markten voor deze gewassen onderzoeken. Mogelijk moet je gewassen uitsluiten waarvan je niet zeker weet of je het product kunt verkopen. In sommige gevallen kunnen beginnende boeren zich aansluiten bij een groep lokale boeren (vereniging) om samen sterker te staan. In veel landen vormen boeren (die een specifiek gewas verbouwen) een vereniging. De vereniging richt een marketingafdeling op en heeft mensen in dienst die verantwoordelijk zijn voor het vinden van markten voor de producten. Alle boeren in de vereniging betalen hiervoor een vergoeding, en zo besteden ze verkoop- en marketingactiviteiten uit. Op deze manier hebben ze meer tijd over voor kernactiviteiten. Maar zelfs in dit geval moet je altijd een basiskennis hebben van de beoogde markt en klaar zijn om een ​​alternatief te vinden.

Het juiste perceel kiezen voor dit gewas

Voordat je met enige andere activiteit begint, zijn er enkele kritische factoren die alle potentiële boeren moeten kennen: de topografie van het gebied, het type bodem, de omgevingscondities en het klimaat. De locatie van je perceel kunnen een bedrijfsplan en dagelijkse routine drastisch veranderen. Zo kunnen veehouders in gebieden met een rijke en diverse flora voor een groot deel afhankelijk zijn van grasland voor het voederen van hun dieren. Daarentegen zullen veehouders in gebieden zonder flora veel voedsel moeten kopen, wat ongetwijfeld de kosten zal verhogen.

Zonder een akker kan je je landbouwbedrijf niet starten. Er zijn twee scenario’s als het gaat om veldselectie. Als je al eigenaar bent van het land, is alles eenvoudig. Maar als je geen land bezit, zal je de akker(s) van iemand anders moeten huren of leasen, en hier beginnen de problemen.

Het is verstandig te onthouden dat er een aantal plantencategorieën zijn die je het beste kunt vermijden als je geen eigen stuk land hebt. Meerjarige planten zijn om vele redenen mogelijk niet geschikt. Allereerst kunnen de kosten hoog zijn als je een veld voor vele jaren wilt huren. Bovendien moet je voor bijvoorbeeld commerciële fruitbomen weten dat de meeste bomen niet eerder dan 6-7 jaar vruchten produceren. In dit geval moet je enkele jaren huur betalen zonder inkomsten te hebben.

Bovendien kunnen er juridische problemen ontstaan. Je kunt weliswaar een contract ondertekenen waarin staat dat je de grond 30 jaar of langer mag gebruiken, maar het wettelijk kader kan in zo’n lange tijd veranderen. Zo kan je in sommige gevallen gedwongen worden je oogst te vernietigen en te vertrekken zonder enige vergoeding te ontvangen. Als jij en je familie geen land bezitten, is het beter om gewassen met langdurige betrokkenheid te vermijden. Meerjarige kruidengewassen kunnen 6-12 jaar geoogst worden. Wijnstokken en fruitbomen rijpen meestal 7-8 jaar na het planten en kunnen 30-60 jaar of langer goed geoogst worden. Daarentegen kunnen de meeste groenten 3-5 maanden na het verplanten of zaaien worden geoogst (en dus inkomsten opleveren). Deze gewassen zijn daarom geschikter voor een nieuwe boer.

Granen (tarwe, gerst, maïs) en katoen kunnen 6-9 maanden na het zaaien worden geoogst, maar deze gewassen worden als bulkgewas gezien. Dit betekent dat hun prijs voornamelijk wordt bepaald door de verwerker – koper op basis van de lokale vraag en aanbod, waardoor het voor een nieuwe boer erg moeilijk is om winst te maken tijdens zijn/haar eerste jaren. Elk geval is echter anders, en ja, in sommige gevallen kan het financieel verstandig zijn om in sommige gebieden de teelt van een bulkgewas te starten.

In ieder geval moet het uitgekozen veld geschikt zijn voor het door je geselecteerde gewas. Het is jouw verantwoordelijkheid om de veldstructuur, pH-waarde en gewasgeschiedenis te onderzoeken. Het is essentieel om 3-4 grondmonsters van verschillende veldplekken te verzamelen en naar een laboratorium te sturen. Een lokale erkende agronoom kan je vertellen of de grond geschikt is voor dit gewas. Je kunt ook advies krijgen over eventuele corrigerende maatregelen die je moet nemen om de bodemvruchtbaarheid te herstellen.

Ten slotte moet je de jaarlijkse neerslagniveaus in je regio bekijken, evenals de data waarop de eerste en laatste nachtvorst gewoonlijk optreedt.

Een andere kritische factor is of het veld toegang heeft tot zoet water. De meeste commerciële gewassen hebben irrigatie nodig om acceptabele opbrengsten te geven. Als je een veld kiest zonder toegang tot een waterbron, moet je watertanks gebruiken die zijn overgebracht van de dichtstbijzijnde bron, of waterpompen installeren om water uit de bodem te onttrekken. Grondwater oppompen is echter niet altijd toegestaan. In tijden van droogte bijvoorbeeld kan een waterschap boeren verbieden om water op te pompen om hun veld te beregenen.

Onderzoek de totale kosten versus totale verwachte inkomsten. Zal ik winst maken?

Inmiddels heb je een beperkt aantal alternatieven op je lijst staan. Het is nu tijd om een ​​klein bedrijfsplan te maken door de potentiële inkomsten te onderzoeken die je van elk van de alternatieven zult ontvangen, op basis van de inkomsten en de verwachte kosten. De manier om dit te doen is eenvoudig. Probeer in contact te komen met succesvolle boeren die jarenlange ervaring hebben met de gewassen die je overweegt te verbouwen. Er van uitgaande dat ze eerlijk zijn en bereid zijn om details te delen, zijn deze mensen de beste bron van informatie over marktprijzen en werkelijke kosten. Voor een meer wetenschappelijk advies kunnen landbouwadviseurs/experts je echter ook helpen, door alle parameters in overweging te nemen en een bedrijfsplan voor je op te stellen.

Je denkt misschien: “Wat zijn mogelijke kosten in de landbouw?” Afhankelijk van het type landbouw kunnen de kosten variëren van honderden tot miljoenen euro’s per jaar. Kosten kunnen zijn:

• De installatiekosten. De kosten kunnen bijvoorbeeld aanzienlijk hoog zijn voor de glastuinbouw, omdat het veel dure apparatuur vereist (kas, afdekkingen, ventilatoren, kachels, lampen, enz.).
• Kosten voor grondbewerking: ploegen, egaliseren of herstellen van bodemvruchtbaarheid
• Inkoopkosten van zaden of planten.
• Irrigatiekosten: de meeste planten hebben irrigatie nodig om te groeien en een gemiddelde opbrengst te produceren. Voor commerciële landbouw moet je dus in de meeste gevallen een irrigatiesysteem installeren.
• Beschermnetten en afdekkingen: sommige planten kunnen gevoeliger zijn dan andere, en boeren moeten ze onder sommige omstandigheden beschermen.
• Kosten van mest of mest: als ze worden gekweekt voor commercieel gebruik, moeten de meeste planten worden “gevoed” om een ​​acceptabele opbrengst te produceren.
• Gewasbeschermingsmiddelen: telers die conventionele landbouw beoefenen, moeten mogelijk agrochemische producten kopen om het gewas te beschermen tegen plagen en ziekten.
• Arbeidskosten: Het is de belangrijkste kostenpost voor een boer. Je kunt niet alleen werken; je zult mensen moeten inhuren om je te helpen, in ieder geval tijdens kritieke stadia van het gewas (bijvoorbeeld in het oogstseizoen).
• Machinekosten: voor sommige soorten gewassen zijn speciale machines nodig om te zaaien of te oogsten.
• Opslagkosten: voor producten die niet dezelfde dag van de oogst op de markt worden gebracht, moeten boeren mogelijk speciale ruimtes bouwen om de producten op te slaan. Deze opslagplekken hebben sensoren die in de meeste gevallen de temperatuur, vochtigheid en CO2-niveaus regelen.
• Dit kan ook een belangrijk deel zijn van de totale kosten die een boer moet maken. Waar zijn de kopers gevestigd? Moet je transportkosten betalen?
• Vergoedingen voor verschillende experts en wetenschappers die je raadpleegt.

Wat de verwachte inkomsten betreft, hebben we normaal gesproken 3-4 invoeren nodig. Eerst moeten we de totale oppervlakte van ons akkerland berekenen. Ten tweede moeten we de gemiddelde opbrengst van ons gewas in onze regio onderzoeken. Door deze twee te vermenigvuldigen, kunnen we onze verwachte totale opbrengst krijgen. Stel dat we bijvoorbeeld aubergines willen telen en ons perceel is 8 hectare groot. We weten dat aubergine in onze regio een gemiddelde opbrengst heeft van 25 tot 40 ton per hectare. We moeten dus 8 hectare X 25 ton = 200 ton aubergine vermenigvuldigen. Ten slotte moeten we de marktprijs van de aubergine in onze regio onderzoeken (niet de winkelprijs, maar de prijs die de boer krijgt). Stel dat boeren melden dat deze prijs € 100 per ton is. Dan zullen onze verwachte inkomsten 200 ton X 100 € per ton = € 20.000 zijn. Bedenk dat we de laagst mogelijke opbrengst hebben gekozen (25 in plaats van 40 ton) omdat beginnende boeren waarschijnlijk niet de maximale of zelfs gemiddelde opbrengst zullen halen. De gemiddelde opbrengsten die online worden gerapporteerd, kunnen vaak alleen worden verkregen door succesvolle boeren met jarenlange ervaring.

Bovendien kunnen er significante afwijkingen zijn van al deze cijfers. We kunnen bijvoorbeeld niet voor alle auberginesoorten dezelfde prijs hanteren. Verkopers kunnen jouw producten ook tegen een veel lagere prijs kopen en beweren dat je product niet uniform is (dit is een veel voorkomend probleem van beginnende boeren). Maar zelfs als dit een probleem is, kunnen we een algemeen idee hebben van onze verwachte inkomsten voor dit specifieke gewas.

Het onderzoeken en documenteren van al deze kosten en verwachte inkomsten is essentieel om te bepalen of je winst zult draaien aan het eind van het seizoen. Veel mensen zijn erg moe van hun stadsleven. Ze willen gewoon een nieuw leven opbouwen door landbouwactiviteiten op het land uit te voeren. Als je echter in de landbouw stapt zonder dit onderzoek te doen, leidt dit ongetwijfeld tot financiële problemen.

Stap 2: Onderzoek je financieringsopties – Stel je kapitaal veilig

Onnodig te zeggen dat een boer niet elke maand wordt betaald, zoals een werknemer gewoonlijk krijgt. In het beste geval kan een boer geld verdienen wanneer hij of zij het product verkoopt. Als gevolg hiervan zullen boeren standaard alle productiekosten vooraf moeten betalen, ruim voordat ze enige inkomsten ontvangen. Je zult dus kapitaal moeten verwerven om alle benodigdheden te kopen (zaden, zaailingen, meststoffen, landbouwchemicaliën, irrigatieapparatuur, arbeiderslonen, enz.) en, natuurlijk, om de kosten van levensonderhoud van je eigen gezin te dekken voor ten minste zes maanden of zo. Hopelijk zijn er veel opties voor landbouwleningen voor het geval je niet over het vereiste kapitaal beschikt. In veel landen willen overheidsinstanties nieuwe mensen aanmoedigen om in de landbouw te gaan werken. Zo treden ze op als garant, zodat boeren rentevrije leningen kunnen ontvangen van commerciële of staatsbanken. Internationale instellingen verstrekken in veel landen ook leningen aan nieuwe boeren. Contractteelt kan ook een optie zijn. In dit geval komen een boer en een koper (bijvoorbeeld een voedselverwerkingsbedrijf) vóór de aanplant van het gewas een specifieke productprijs overeen. Gewoonlijk dekt de koper alle kosten van de teeltinrichting, waarbij het bedrag wordt afgetrokken van de uiteindelijke inkomsten van de boer. Dit kan ook een alternatieve vorm van financiering zijn.

Stap 3: Zorg ervoor dat je over materialen en middelen beschikt op het moment dat je ze nodig hebt.

Een ander ding om te overwegen is of je over alle benodigde materialen en middelen kunt beschikken wanneer je ze nodig hebt en tegen redelijke prijzen. Boeren huren bijvoorbeeld vaak arbeiders in om hen te helpen met bepaalde procedures (bijvoorbeeld voor het oogsten). Het zal een onaangename verrassing zijn om je boerderijbedrijf te starten en te beseffen dat je geen arbeiders in de omgeving kunt vinden. Zelfs als jouw boerderij geen vast personeel nodig heeft, moet je er zeker van zijn dat je tijdelijke werknemers kunt inhuren wanneer je ze nodig heeft. In het geval van wijnbouw hebben de meeste druivenboeren bijvoorbeeld een aanzienlijk aantal arbeiders nodig om te helpen tijdens de oogstperiode. Als ze op dat moment geen arbeiders vinden, blijven de druiven langer aan de plant en zal hun kwaliteit en commerciële waarde binnen een week aanzienlijk verminderen. Zelfs in ontwikkelde landen zoals de VS vertellen ervaren boeren dat ze de commerciële boomgaarden van appelbomen hebben afgestoten omdat ze geen arbeiders konden vinden toen ze de vruchten wilden oogsten. Katoenboeren kampen ook met soortgelijke problemen. Het gewas rijpt op een gegeven moment en de boer moet dringend oogsten. De oogst van gewassen zoals katoen vereist echter een speciale tractor die honderdduizenden dollars kost. Kun je op dit moment zo’n machine huren? Als er veel katoenvelden in een gebied zijn, en slechts een beperkt aantal oogstmachines, dan zal slechts een fractie van de katoenvelden op het juiste moment worden geoogst. Vertraagde oogst zal een negatief effect hebben op de kwaliteit en de marktprijs van het eindproduct.

Daarom, zoals het gebeurt in bijna alle beroepen en carrières, hangt een succesvolle boer niet alleen ​​van jezelf af, maar ook van je lokale ecosysteem en het netwerk dat je in de loop der jaren hebt opgebouwd.

Stap 4: Biologische of conventionele landbouw? Kiezen voor kwantiteit of kwaliteit?

Kortgezegd omvat biologische landbouw teelttechnieken en -methoden die het milieu, mensen en dieren willen beschermen door middel van duurzame landbouw. Producenten van biologische landbouw kunnen niet anders dan biologische stoffen gebruiken voor zowel bemesting als gewasbescherming. Als bemestingsmethode gebruiken ze voornamelijk dierlijke mest, compost of speciale organische kunstmest. Als gewasbeschermingsmaatregelen gebruiken ze meestal vallen en predatoren. Deze landbouwmethode vereist veel inspanning en geld en heeft aanzienlijk lagere opbrengsten dan conventionele landbouw. De biologische boer kan zijn of haar producten echter tegen hogere prijzen op de markt brengen dan de conventionele. Aan de andere kant gebruiken boeren in de conventionele landbouw wel landbouwchemicaliën of synthetische meststoffen volgens de GAP-normen.

De beslissing om te kiezen voor biologische of conventionele landbouw is niet eenvoudig. Een nieuwe boer kan in kosten niet concurreren met bestaande boeren. Hij of zij heeft niet de ervaring om alle kosten te minimaliseren en een gemiddeld product tegen een aantrekkelijke prijs te produceren. Daarom kiezen veel nieuwe boeren voor biologische landbouw. Zo focussen ze op kwaliteit. Ze zijn van plan een klein aantal producten van hoge kwaliteit te produceren en deze tegen zeer hoge prijzen te verkopen. Sommigen van hen zijn hierin succesvol, anderen niet. Hoe dan ook, biologische landbouw vereist speciale behandeling, begeleiding en enig ervaringsniveau om succesvol te zijn.

Stap 5: Onderzoek naar opslagfaciliteiten en logistiek – transport

Niet alle producten gaan rechtstreeks van het veld naar de markt. In veel gevallen moet de boer de geoogste producten een bepaalde periode opslaan voordat ze naar de faciliteit van de koper worden vervoerd. Groothandelaars zijn vaak verantwoordelijk voor de opslag van de producten. Veel boeren verkopen hun producten echter niet aan groothandels. Het kan dus van cruciaal belang zijn om een ​​goede opslagfaciliteit te hebben die geschikt is voor het gewas dat je verbouwt. Verschillende producten hebben verschillende bewaarcondities nodig om op de juiste manier te worden bewaard. Bergingen zijn in de meeste gevallen gebouwen die zijn uitgerust met sensoren die de temperatuur, vochtigheid, CO2 en lichtomstandigheden regelen en stimuleren.

In veel gevallen is transport niet de verantwoordelijkheid van een boer. Veel boeren moeten echter hun producten overdragen en zelf leveren, vooral aan lokale kopers. Een boer die verantwoordelijk is voor het transport, moet een voertuig hebben dat voldoet aan de vereisten voor veilige verzending van het product om besmetting van het product te voorkomen.

Stap 6: Wat moet een boer doen – Onderzoek, onderzoek en nog eens onderzoek!

Volgens het Center for Rural Affairs “was rijkdom in de pre-industriële economie direct gekoppeld aan grondbezit. Hoe meer land je bezit, hoe meer je kunt produceren en hoe meer geld je verdient. De mensen die het kapitaal hadden om fabrieken te bouwen en leveringssystemen veroverden de rijkdom in de industriële economie. Tegenwoordig bevinden we ons in een kenniseconomie. Rijkdom stroomt nu naar degenen die iets weten wat anderen niet weten.”

Dit principe is erg belangrijk voor een boer. In honderden gevallen zien we een groep boeren in een bepaald gebied een specifiek gewas op dezelfde manier telen. Deze boeren produceren precies hetzelfde product, maar uiteindelijk kan slechts één van hen het tegen een hogere prijs verkopen. Een teler kan uitgebreid onderzoek hebben gedaan naar het vinden van overzeese markten of het kiezen van een andere verpakking voor zijn/haar producten. In het geval van kruiden mag de teler het product distilleren en de etherische olie verkopen in plaats van de bloemenmassa tegen een lage prijs te verkopen. Deze kweker heeft een grotere kans op succes op lange termijn. Tegelijkertijd zullen alle andere boeren (die vertrouwen op conventionele, publieke wijsheid) altijd klagen dat ze geen winst maken en dat landbouw niet financieel duurzaam is. Boeren in 2022 en daarna moeten uitgebreid onderzoek doen (365 dagen per jaar indien mogelijk) naar nieuwe teelttechnieken en nieuwe markten voor hun bestaande gewassen, nieuwe toepassingen van hun producten, nieuwe verpakkingen, alternatieve verkoopkanalen, nieuwe winstgevende gewassen die kunnen gedijen in hun regio’s, enz.

Om boer te worden is geen opleiding vereist. Het is echter het beste om constant online en offline onderzoek te doen naar gewas gerelateerde problemen en marketingkwesties. Training zal de boer helpen om met elke situatie om te gaan. Het is bijvoorbeeld essentieel om je gewas te kennen en te “luisteren” naar wat het gewas nodig heeft. Boeren die uitgebreide kennis hebben over de basisbiologie, levenscyclus en groeistadia van het gewas, kunnen in hun eerste stadia mogelijke fysiologische of pathologische afwijkingen herkennen. Zo hebben ze betere kansen om snelle, op feiten gebaseerde beslissingen te nemen en door de jaren heen kwaliteitsproducten te verkrijgen. Ten slotte is het essentieel om de normen voor goede landbouwpraktijken te kennen over het juiste gebruik van water- en energiebronnen, het type landbouwchemicaliën dat beschikbaar is en hoe je deze verstandig kunt gebruiken.

Hoewel online onderzoek noodzakelijk is, zijn er over het algemeen ook andere bronnen van waardevolle informatie. Het is verstandig om vrienden te maken met leden van je plaatselijke boerenvereniging of je plaatselijke landbouwautoriteit. Zij kunnen je informeren over branche-updates (zakelijk en wetenschappelijk), bijvoorbeeld uitbraken van ziekten, wijzigingen in het wettelijk kader, nieuwe markten voor je producten, nieuwe potentiële kopers, leningen voor specifieke gewassen, enz. Natuurlijk moet je alles beoordelen op betrouwbaarheid, en uiteindelijk ben je zelf verantwoordelijk voor elke beslissing die je neemt. Goede informatie van lokale experts is echter altijd welkom en kan soms leiden tot verstandige keuzes.

Stap 7: Onderzoek de lokale en universele regelgeving over je interessegebied.

Goede landbouwpraktijken (ook bekend als GAP, vanuit het Engelse “Good Agricultural Practice”) zijn een reeks methoden die boeren moeten toepassen om de gezondheid en welzijn van zichzelf en anderen (consumenten), en het milieu te beschermen. Normen kunnen van land tot land verschillen als gevolg van regelgevende en wettelijke kaders, maar de filosofie blijft hetzelfde. De regels en principes van goede landbouwpraktijken creëren een mentaliteit van preventie in plaats van probleemoplossing.

De implementatie van goede landbouwpraktijken begint vóór de teelt. Als je bijvoorbeeld voor een zwaar verontreinigd perceel hebt gekozen, zelfs als je alles goed doet, is je product waarschijnlijk nog steeds gevaarlijk voor het grote publiek.

De implementatie van GAP zal zeker leiden tot een inkomensstijging op lange termijn voor boeren en zal ons tegelijkertijd helpen om veiliger voedsel van hogere kwaliteit te consumeren. Ten slotte dwingt de implementatie van goede landbouwpraktijken ecologische duurzaamheid af. Voortdurende training en opleiding zijn essentieel voor boeren en alle mensen die betrokken zijn bij de toeleveringsketen van agrarische en niet-agrarische producten.

In onze moderne, geregenereerde agrarische wereld moet elke professionele boer, naast het uitbreiden van zijn/haar productie, alert zijn en zich houden aan de principes en richtlijnen van duurzame landbouw. Veel agentschappen, voedselverwerkende bedrijven en detailhandelaren passen wereldwijd de GAP-normen toe voor hun leveranciers om de kwaliteit van hun landbouwproducten te verhogen. Producenten die zich niet aan die normen houden, zullen stilaan achterop raken.

Door globalisering en internationale handel kunnen retailers gemakkelijk nieuwe GAP-gecertificeerde leveranciers zoeken.

Veehouderij

Veeteelt is veel complexer dan de teelt van gewassen en vereist een zwaardere financiële en persoonlijke inzet. Het is cruciaal om te weten dat niet alle commerciële veehouderijen in alle gebieden zijn toegestaan. Daarnaast hebben de meeste landen strikte regels over de afstand die een veehouderij moet hebben tot een bevolkt gebied. Je moet dus goed op de hoogte zijn van de regelgeving in jouw regio voordat je met een activiteit begint.

Als het gaat om de veehouderij, is het perceel dat je kiest om je faciliteit te installeren erg belangrijk. Zoals ook bij akkerbouw, als je al grond bezit in een gebied waar het is toegestaan ​​om dieren te houden, is het eenvoudig. Als je echter land moet huren of pachten, kan dat je productiekosten aanzienlijk verhogen en is het mogelijk dat je gedwongen moet stoppen. Zorg er in ieder geval voor dat je een redelijk contract sluit met de eigenaar van de grond.

In de veehouderij zijn de installatiekosten hoger. Commercieel vee brengt een zware investering met zich mee om een ​​stal te bouwen en de dieren op de juiste manier te huisvesten. Moderne melkapparatuur is ook duur. Er zijn ook andere kosten verbonden aan het voeren en vaccineren van de dieren. Het naleven van de hygiënenormen en het hebben van een passend afvalbeheerplan is essentieel.

Ook hier is het van cruciaal belang om te beslissen wat voor soort vee-activiteit je zou moeten uitoefenen. Niet alle dieren zijn geschikt voor iedereen. De dieren die je gaat fokken, zullen deel uitmaken van je leven en gezin. Je zult het grootste deel van je dag met hen doorbrengen. Het is dus cruciaal om een ​​verstandig besluit te nemen. Een goede techniek is om te beginnen met 2-3 dieren in je achtertuin (als dit legaal is) om te onderzoeken of je geschikt bent voor deze carrière.

Als je deze nieuwe levensstijl aankunt, kun je jezelf de bovengenoemde vragen gaan stellen. Wie gaat jouw producten kopen? Wat is het aantal potentiële kopers in jouw regio voor jouw melk, vlees of eieren? Tegen welke prijs kopen ze andere vergelijkbare producten? Betalen ze contant of met pin, of op rekening? Wanneer kopen ze het product? Heb je opslagruimte nodig zodat je meer tijd heeft om te onderhandelen over een betere prijs? Kan je je product exporteren (kopers uit een ander land zoeken)? Is er daadwerkelijk vraag naar het product dat je kiest? Kun je hier uiteindelijk winst uit halen (Winst = Totale Opbrengsten – Totale Kosten)?