Varroa

Varroa is tegenwoordig het meest voorkomende probleem van een imker, aangezien deze parasitaire mijten over bijna heel de wereld verspreid zijn. De uitwendige parasiet (parasitaire mijt Varroa destructor) is verantwoordelijk voor het veroorzaken van Varroa door zich te voeden met de hemolymfe (bloed) van honingbijen. In de meeste gevallen kan een imker de mijt met het blote oog zien. Naast het verzwakken van de bijen, kan de ziekteverwekker ook virussen bij zich dragen die de bestuivers infecteren. De ziekteverwekker infecteert volwassen bijen, larven en poppen. Het kan resulteren in de geleidelijke verzwakking en de uiteindelijke dood van de kolonie. Tijdens en na de aanval door Varroa hebben volwassen bijen vaak vervormde of geatrofieerde vleugels en korte buiken, terwijl we dode bijen kunnen detecteren in afgesloten cellen, dode larven en dode bijen met opkomende koppen en uitstekende proboscis.

Bovendien vertoont de kolonie symptomen van kannibaliserende nimfen of larven. Varroa is een groot probleem voor honingbijen omdat de ziekteverwekker zijn levenscyclus en werking op intelligente wijze kan aanpassen aan de biologie van de bij en de sociale structuur van de bijenkorf. Volwassen vrouwelijke mijten hechten zich bijvoorbeeld vaak aan darren. De darren vliegen de korf uit en daarom hebben deze mijten een grotere kans om andere kolonies binnen te dringen, hun eieren te leggen en ze ook te infecteren. Door het uitgebreide gebruik van chemische behandelingen die in de afgelopen decennia zijn toegepast, zijn deze mijten begonnen met het ontwikkelen van resistentie tegen veel actieve ingrediënten. Tegenwoordig beschikt een imker over verschillende effectieve niet-chemische methoden.

ONZE PARTNERS

We bundelen onze krachten met NGO, universiteiten en andere organisaties wereldwijd om onze gemeenschappelijke missie op het gebied van duurzaamheid en menselijk welzijn te vervullen.